د پېښور کريکې څوک نه اوري

 ښاغلي فضل سبحان عابد صېب نه پوهېږم د کوم تاثر لاندې دا سندره ليکلې وه چې "پېښور خو پېښور دے کنه" خو نن دا خبره وخت او حالات ثابتوي چې رښتيا پېښور پېښور دے ۔ چا ورته د ګلونو ښار ووايو، د چا په بدو پېرزو نه شو، چا ئې تنګې کوڅې وستائلې، څوک وائي ساه پکښې د سړي بنده وي، څوک وائي د الفت پکښې کمے دے، يو وائي خلک پکښې ورک شي او بې مينې شي، هم دغه سړے وائي چې دا ښار چا پسې نه ژاړي ۔ غرض دا چې هر سړي په هر انداز دا ښار ستائلے، ياد کړے او د باګرام د سيلۍ خواږه ئې بيان کړي دي خو نن به هر پښتون او د پښتون په درد دردېدونکے هر تن به دا مني چې د دې ښار تر ټولو لويه پېژندګلو بايد په بارودو او لوګو وشي ځکه چې د دې منطقې اور که هر ځاے بل شوے نو د اور لمبې ئې دې ښار په خپل ځان کښې راګېرې کړې دي ۔ که د  مسلمانانو په وطن کښې هم اور لګي نو لوګي ئې د پېښوره خېژي ۔ که چرته څوک د مسلمانانو په مشران پسې څه ووائي نو هم خلک سزا دې ښار ته ورکوي ۔ که د دې وطن په ګوټ ګوټ کښې چرته يو کس جرم وکړي نو دغه جرم دا ښار په نه زړۀ په ځان ومني او بيا په کلونو کلونو د زندان د تورو تمبو په شا ژوند تېروي ۔

زمونږ ليکوالان وائي چې دا د ښاپېرو د ګډاګانو وطن دے، دلته زرګونه کاله ښاپېرو ګډاګانې کړې دي خو مونږ کله هم د دې ښار ذکر په ښه معنو کښې د چا د خلې نه اورېدلے نه دے ۔ که چرته په دنيا کښې څوک يو رپورټ جوړوي نو دا ښار پکښې تر ټولو سخا ښارونو په صف کښې ولاړ وي ، که چرته د بارودو لوګي د چا پکار شي يا ئې ورته زړۀ وشي نو دا ښار خوښ کړي ۔ که چرته د "خړو ګولو" خرڅولو والا ته د خپلو ګولو خرڅولو ضرورت راشي نو د دې ښار په ساده باده پښتنو ئې خرڅې کړي ۔ که چرته د صحرا يو لېونے راشي او وائي چې زما سره تېل دي خو د تېلو په بدل مې هغه څه پکار دي کوم چې د نړۍ يو قام هم نه ورکوي نو د دې ښار ارته سينه ورله په خپله غېږه کښې ځاے ورکړي او ورته وائي چې څه دې هم پکار وي واخله خو بس هغه شين رنګ رانه خفه نه کړې ۔ د "شين رنګ" خفګان او د دې مينې مونږ له دومره تاوان راکړے چې په حقيقت کښې مونږ لا په دې پوهه نه يو چې رښتيا مونږ دغه خفګان نه خوښوو او که د شين رنګ د زمکې خاوندانو راته دا جال خور کړے او مونږ پکښې راګېروي ۔ زما په خيال هغوي ته هم پته ده چي دا د دوي کمزوري ده او په دې خبرو زر دهوکه کېږي ۔ کله کله خو مو په تورو دېوالونو هم دهوکه کړي وائي چې تور دېوال د دې تقاضا کوي چې تاسو د خپلو سرونو قرباني ورکړئ او که تاسو دا ورنه کړۀ نو د تور دېوال مالک به درنه خفه شي ۔

د بدقسمتۍ نه د دې ښار اوسېدونکي جذباتيان دي او په وړه وړه خبره داسې زر دهوکه شي چې دهوکه ورکوونکو ته هډو څه مشقت کول پېښ نه شي ۔ بس يو دوه درې کمزوري رګونه ټولو خلکو پېژندلي او چې د کوم رګ نه ورته فائده رسي هم په هغې د دې ښار اوسېدونکو له پښه کېږدي مجال شته که بيا څوک غږ وکړي ۔ د کلونو راهسې هم دا لوبه روانه ده او څوک غږ نه کوي، که په غلطۍ هم چا غږ کړے نو دوه انجامه د هغوي منتظر وي ۔ زۀ د هغه دوه لارو ذکر نه کووم بس دومره وايم چې يو حساب دے او بل کتاب ۔

اوس پوښتنه دا کول دي چې دې ښار خو د لسيزو راهسې د خلکو ارمانونه پوره کړي خو د دې "ظالم" او "خونړي" ښار خپل هم څه ارمانونه حسرتونه شته او کنه؟ کله د دې ظالم نه چا تپوس کړے چې په ځان دا دومره ظلم ته ولې کوې؟ ولې د خپلو اوسېدونکو په مرۍ هر وخت غلے ناست ئې او يا نورو ته ښه په ازاد مټ د دې خبرې اجازت ورکوې چې راشئ او په مرۍ ورله کښېنئ د تپوس ئې هسې هم څوک نشته ۔ کېدے شي زۀ په غلطه يم ، کېدے شي د خپلو ارمانونو ذکر ئې چرته څه چپه خُله کړې هم وي او که په چپه خُله نه هم وي نو د دۀ خبرې اوري څوک؟ د دۀ کريکې اورې څوک؟ دۀ ته پام څوک کوي؟ هر څوک راځي  خپله ګېډه ډکوي او بيا په داسې طرف لاړ شي چې نه ئې انسانان ويني او نه "پېريان" ۔

د پېريانو نه راياد شو، دلته ګورئ پېريان هم اوسي او د غېبو علم لرونکي هم دلته ډېر مېشت دي ۔ که په زړۀ کښې دې هم څه داسې خبره راغله چې د دې وطن "نېشنل انټرسټ" ته پکښې زيان وو نو بيا هم دغه دوه لارې يعنې "حساب" يا "کتاب" ۔ نو اے د دې ښار اوسېدونکو! هم دغه شان مړۀ ښۀ يئ ۔